[ORPG] Supernatural | Lullaby & Jaguar

Jared
Bij het zien van de mensen op het perron begon hij zich altijd af te vragen hoe hun leven in elkaar stak. Of ze net zoals hem continu bang waren het ziekenhuis aan de telefoon te krijgen als zijn mobiel af ging, de kleine dingen waar ze zich druk om zouden maken. Hijzelf had het nooit breed gehad, toen zijn vader nog leefde was alles enigszins oké, maar toen hij zeven jaar terug werd vermoord hadden ze niks meer. Zijn moeder was dodelijk ziek, haar leven werd maar gerekt door chemotherapie en medicijnen, maar het werd bij elk consult in het ziekenhuis opnieuw verteld; ze had niet meer lang te leven en kon elk moment van de dag zomaar wegvallen. En dan was het opeens voorbij. Dan zat hij met een zusje van twaalf waar hij geen inspraak meer over had. Het duurde nog een kleine drie maanden voordat hij achttien werd, als zijn moeder die drie maanden niet volhield, werd hij verplicht zijn zusje af te staan aan een onbekende. Hoe luguber en egoïstisch het ook klonk, - hij hoopte maar dat zijn moeder die drie maanden uit zou houden. Hij wist prima dat ze dag in, dag uit leefde met pijn en vermoeidheid, ze had euthanasie zelfs al overwogen een paar maanden terug, maar toen was haar situatie nog niet zo slecht. Ze stond op het punt het opnieuw aan te vragen en hij hoopte ontzettend hard dat het hele proces nog minstens drie maanden zou duren, tot drieëntwintig december, zodat hij de volledige inspraak zou krijgen over zijn zusje. Al was er een rechtszaak voor nodig, hij ging zijn laatste familielid op dat moment niet afstaan omdat hij de voogdij niet kon krijgen.
'Hee, pas je wel op?' Hij pakte het meisje voorzichtig bij haar pols, in de hoop dat ze niet zou schrikken en alsnog een stap vooruit zou zetten om zo op het spoor te eindigen. Ze was wel heel dichtbij gaan staan en na alle verhalen die je hoorde over mensen die per ongeluk het spoor op waren gelopen, trok hij haar in een reflex zachtjes terug. Misschien zou er helemaal niets gebeurd zijn, maar het voelde toch aan als een geruststelling iemand terug te trekken die zo dicht bij het spoor stond. Hij had er geen behoefte aan iemand aangereden te zien worden en daarna te moeten kijken naar het lichaam op het spoor. Hij mocht dan forensisch onderzoek studeren voor een baan waarbij hij dagelijks lijken zou zien, als het even kon kwam hij ze liever niet zelf tegen.

Here we gooo

Isabella
Het deed haar pijn, pijn denkend aan al wat gebeurd was tot nog toe. Isabella kon zichzelf nog zo goed herinneren hoe ze daar stond, in hun oude huis, gevangen in de vlammen en ze kon geen kant op. De hitte was onverdraaglijk geweest en haar moeder had een poging gedaan om haar te beschermen maar het was tevergeefs. Nog altijd had Isabella diverse brandplekken - inmiddels littekens geworden - verspreid over haar lichaam. Het was iets waar ze zich ook enigszins voor schaamde en het was ook meteen de reden dat ze nooit in echt korte kleren liep, enkel kleren die lang genoeg waren om alle littekens - of in ieder het geval het grootste deel - te verbergen.
Isabella wist alles nog precies, hoe haar vader het huis binnen was komen rennen, door de vlammen heen met natte kleren om te voorkomen dat hij in brand zou vliegen - haar moeder had hem gesmeekt om eerst Isabella te redden. Haar vader had gehoorzaamd en haar in veiligheid gebracht, maar daarna was het hele huis in elkaar gestort en opgegaan in vlammen. Haar moeder was niet meer te reden en overleden in de brand, ze kon in dromen haar moeder nog steeds horen gillen van de pijn.
Haar vader leek ook nog steeds last te hebben van dat alles, want nog steeds maakte hij vrijwel dagelijks duidelijk dat ze ongewenst was, dat hij liever haar moeder had gered. Het deed haar pijn. Het was ook de reden dat ze momenteel zó gefocust was op het spoor, dat ze bijna niet meer door had dat ze bijna een eind maakte aan haar leven. Ergens klonk het idee van eeuwige vrede zo aantrekkelijk, ze zou zich nergens meer druk om hoeven maken en haar vader zou geen last meer van haar hebben.
Niemand meer die aan haar hoofd zou zeuren, niemand die het haar kwalijk zou nemen.. enkel rust en hopelijk een grote leegte.
'Hee, pas je wel op? Een stem haalde haar uit haar gedachten en een hand om haar pols trok haar terug, waardoor ze wat geschrokken om keek. Wat verbaasd keek ze de jongen aan die haar zojuist tegen had gehouden om voor de trein te springen, al had ze het misschien niet helemaal bewust gedaan. Ze beet zacht op haar lip en keek naar het spoor wat wel erg dichtbij was gekomen, maar nu de jongen haar naar achteren had getrokken stond ze op een veilige afstand. Tja, wat moest ze hier nu weer op zeggen? Ze kon moeilijk zeggen dat ze liever had dat hij haar had laten gaan en ze op het spoor wilde gaan staan tot de trein kwam. ''Uhm, bedankt.'' zei ze dan ook uiteindelijk - nog wat verward doordat ze plotseling uit haar gedachten gerukt was.

Jared
Het meisje schrok van zijn plotselinge aanraking, wat misschien ook niet zijn meest respectvolle zet was geweest. Als een vreemde hem opeens bij zijn arm had gepakt zou zijn eerste reflex ook wegtrekken zijn geweest, hij kon het niet waarderen. Toch voelde het veiliger haar bij haar arm te pakken in plaats van haar enkel te waarschuwen, misschien schrok ze wel van zijn stemgeluid en zette ze een stap naar voren in plaats van naar achteren, dan had hij in ieder geval haar arm nog vast. 'Uhm, bedankt.' Hij liet haar pols los en keek naar de trein die aan kwam rijden. Het verbaasde hem eigenlijk dat de trein op tijd aan was gekomen, hij moest een uur met de trein en normaal gesproken kon hij er vanuit gaan dat hij pas anderhalf uur later op de universiteit stond. Inmiddels ging het zodanig ver dat de absentieleider hem iedere ochtend lachend tegemoet kwam met de mededeling dat hij zijn les nog binnen kon lopen of alsnog in de zaal van het college kon gaan zitten, het was praktisch nooit zijn eigen fout als hij te laat kwam. Docenten waren het van hem gewend, als hij iets belangrijks had gemist kreeg hij negen van de tien keer samenvattingen van zijn klasgenoten, dus hoefde hij ook niet in de paniek te schieten als het weer eens zover was.
'Kleine moeite, iemand had je maar een duwtje hoeven te geven en je lag op het spoor.' Hij pakte zijn tas, die tussen zijn benen op de grond stond, weer op en sloeg die om zijn schouders heen. Zonder verder nog iets te zeggen gaf hij haar een zwakke glimlach voordat hij weg liep, de trein in. Gelukkig was het vroeg, het was nu nog stil in de trein en hij had praktisch een hele coupe voor zichzelf. Toch wel ironisch, het was in de normale coupés vaak stiller dan in degene waar het ook echt stil moest zijn. Maar met een uur een boek lezen of zijn schoolwerk maken vermaakte hij zich prima, het was ideaal, huiswerk maken in de trein en eenmaal thuis direct door naar zijn werk. Op vrijdagen kon hij zich tenminste productief voelen, dan was hij de hele dag in de weer.

Isabella.
De jongen die haar terug had getrokken liet haar pols uiteindelijk weer los, waarschijnlijk omdat de trein aan kwam rijden. Ze kon het horen en merken aan de mensen op het perron, en even slikte ze. Want nu ze hier zo stond besefte ze wat ze zojuist bijna gedaan had. Misschien moest ze hem dankbaar zijn dat hi haar zojuist 'gered' had van de dood maar daar was ze niet zo zeker van.. want nu had ze nog steeds last van alles om haar heen. Een zucht ontsnapte haar en ze keek toe hoe de trein nog meer vaart minderde zodat het uiteindelijk tot stilstand kwam op het perron. Mensen stapten eerst uit waardoor ze nog even de tijd had voordat zij in moest stappen.
'Kleine moeite, iemand had je maar een duwtje hoeven te geven en je lag op het spoor.' Even zweeg ze want ze kon moeilijk zeggen dat ze diegene bedankt zou hebben, diegene die het lef zou hebben gehad om haar te duwen. Maar hij pakte zijn tas op en liep naar de deuren van de trein om in te stappen, dat was misschien maar goed ook, voordat ze iets stoms zou zeggen.
Ze liep achter hem aan de trein in nadat ze haar tas weer over haar schouder had gehangen. De coupe waar hij in liep was ontzettend rustig en dat kon ze wel gebruiken momenteel. Ze installeerde zichzelf op één van de banken en keek even naar de jongen, maar vervolgens naar buiten.
De zenuwen over haar eerste schooldag op de nieuwe school speelden op, nog steeds kon ze haar vader wel wat aan doen omdat hij zo nodig hierheen had willen verhuizen. Nu was ze haar vriendinnen kwijt en was alles nieuw.. een zucht ontsnapte haar, maar al snel werd ze uit haar gedachten gehaald door haar telefoon die geluid maakte. Iemand belde haar.
Iemand in de coupe keek haar geïrriteerd aan, waardoor ze snel op nam. Haar vader. ''Isabella, waar hang je nu weer uit? Is dit weer een of ander achterlijk protest van je want anders -'' Haar vader ging tekeer tegen haar zoals ze wel gewend was. ''Ik zit in de trein, ik moest vandaag voor het eerst naar school.. weet je nog?'' zei ze wat zacht aangezien niet iedereen in de coupe haar hoefde te horen. ''Dat heb je nooit gezegd. Je zegt nooit iets tegen me en ik ben het spuugzat. Ik mag hopen voor je dat als ik vanavond thuis kom je klusjes gedaan zijn.'' En voor ze nog iets kon zeggen hing hij alweer op, waardoor ze op haar lip beet en naar haar telefoon keek.